Odzież i obuwie, nawet jeśli są używane w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, ale nie są strojem urzędowym, stanowią rzeczy osobiste podatnika i w związku z tym nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Tak w niedawnym wyroku orzekł Naczelny Sąd Administracyjny. Ze stanowiskiem sądu I instancji nie zgodził się pewien adwokat twierdząc, że poniesione przez niego wydatki na zakup obuwia dedykowanego do stroju urzędowego adwokata stanowi koszt podatkowy.
Naczelny Sąd Administracyjny podzielił ugruntowaną w orzecznictwie sądowoadministracyjnym linię orzeczniczą jednoznacznie przesądzającą, że pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym bądź zakładanym celem działalności gospodarczej musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Związek ten winien mieć charakter obiektywny. Nie będzie traktowany jako koszt uzyskania przychodów wydatek, który poddany obiektywnej ocenie nie pozostaje w związku z osiągnięciem przychodu ani też nie ma realnego wpływu na źródło jego powstania.
Sąd uznał, że choć skarżący wykonuje zawód adwokata, nie sposób przyjąć, że wydatek na zakup obuwia, które nie jest elementem stroju urzędowego, a które jest niezbędne każdemu, bez względu na to jaki zawód wykonuje oraz czy prowadzi działalność gospodarczą, został poniesiony wyłącznie w celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej. Obuwie, tak jak i inne elementy garderoby, są ze swej natury rzeczami osobistymi, których zakup nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu, bez względu na to, czy i w jakim stopniu są używane w trakcie wykonywanej działalności. Wydatki na ten cel są wydatkami ściśle osobistymi, związanymi z realizacją osobistych potrzeb, niezależnie od prowadzonej działalności, bądź wykonywanej pracy.